บทที่ 152

จงซิ่วหลิงถูกมารดาตบเป็นครั้งแรกจนไม่กล้าเอ่ยสิ่งใด

หลี่ซื่อฝืนอดกลั้นรสหวานในลำคอแล้วกล่าวว่า "บิดาของเจ้าหมดหวังแล้ว เจ้าทำเองเช่นนี้ไป ข้าก็ไม่อยากสอบสวนว่ามันเป็นความผิดของเจ้าหรือความผิดของจงเอ๋อร์เช่นกัน เพราะมันไร้ความหมาย"

จงซิ่วหลิงกุมใบหน้า แล้วมองไปทางหลี่ซื่อ โดยไม่ทราบว่านางจะพูดอะไรต...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ